Digital Compact Cassette

DCC (ang. Digital Compact Cassette) – format zapisu magnetycznego cyfrowego dźwięku wprowadzony przez firmy Philips i Matsushita (Panasonic Corporation) pod koniec 1992 roku, następca popularnych ówcześnie kaset analogowych, konkurent Minidisców, ale żaden z tych formatów nie wyparł wszechobecnej wówczas kasety analogowej pomimo ich technicznej wyższości, a DCC został wycofany w październiku 1996 roku. Inny konkurencyjny format, cyfrowa taśma audio (DAT), do 1992 roku również nie sprzedał się w dużych ilościach konsumentom, chociaż był popularny jako profesjonalny format przechowywania dźwięku cyfrowego.

Głównym wyróżnikiem systemu DCC jest jednostronna kompatybilność z typowymi kasetami magnetofonowymi Compact Cassette. Magnetofony DCC mają bowiem możliwość odtwarzania nie tylko kaset nagranych cyfrowo, ale także zwykłych, analogowo nagranych kaset CC. Natomiast nagrywanie w magnetofonach DCC odbywa się wyłącznie w postaci cyfrowej. Kasety DCC oczywiście nie są odtwarzane przez zwykłe magnetofony kasetowe.

Podstawowe paramtery mechaniczne DCC są takie same jak Compact Cassette. Prędkość przesuwu taśmy wynosi 4,76 cm/s. Czas nagrania był w konsekwencji także taki sam jak dla CC - podstawowe wrtości to 2x30 oraz 2x45 minut. Kaseta DCC ma takie same główne wymiary jak kaseta CC, różni się tylko kilkoma szczegółami. Nośnik magnetyczny w taśmach DCC jest tego samego rodzaju co w taśmach magnetowidowych.

Magnetofony obsługujące ten format pozwalały na rejestrowanie na taśmie DCC, dźwięku cyfrowego o jakości hi-fi, a także umożliwiały odtwarzanie popularnych wtedy kaset compact cassette. Wykorzystywały one cyfrowy zapis wzdłużny, a używana głowica kilkuścieżkowa była nieruchoma.

System zapisu opiera się na zastosowaniu zespołu równoległych ścieżek oraz wykorzystaniu algorytmu kompresji stratnej dla zmniejszenia strumienia danych. Na taśmie znajduje się dziewięć ścieżek: osiem z zapisem audio (wraz z dodatkowymi bitami do korekcji błędów) oraz jedna z danymi dodatkowymi takimi jak numery utworów, czas i markery. Ścieżki przy zapisie mają szerokość 185 mikronów, skok ścieżek wynosi 195 mikronów, a głowice odczytujące mają 70 mikronów. Algorytm kompresji zastosowany w DCC określono nazwą PASC (Precision Adaptive Sub-(Band) Coding). Kaseta DCC mogła mieć zapis z częstotliwością próbkowania 32, 44,1 lub 48 kHz, co pozwala na zapis pasma odpowiednio: 5-14.500Hz, 5-20.000Hz, 5-22.000Hz. Maksymalna rozdzielczość wynosi 18 bitów co daje zakres dynamiki do 105 dB.

Ze względu na niską prędkość taśmy, osiągalna szybkość transmisji DCC jest ograniczona. Aby to zrekompensować, DCC używa Precision Adaptive Sub-band Coding (PASC) do kompresji danych audio . PASC został później zintegrowany ze standardem ISO/IEC 11172-3 jako MPEG-1 Audio Layer I - MPEG-1 I (zob. MP1). Chociaż MP1 umożliwia różne szybkości transmisji, PASC jest ustalony na 384  kilobity na sekundę. Szerokość pasma nagrania CD wynosząca około 1,4 megabita na sekundę jest zmniejszona do 384 kilobitów na sekundę, co daje współczynnik kompresji około 3,68:1. Różnica w jakości między PASC (Precision Adaptive Subband Coding)^[1] a kompresją 5:1 stosowaną przez wczesne wersje ATRAC w oryginalnym MiniDisc jest w dużej mierze kwestią subiektywną.

Po dodaniu informacji systemowych (takich jak ustawienia akcentów, informacje SCMS i kod czasowy), a także dodaniu bitów korekcji błędów Reeda-Solomona do strumienia danych 384 kbit/s, a następnie kodowaniu 8b/10b ,  wynikowa szybkość transmisji na taśmie ośmiu głównych ścieżek danych kończy się jako dwukrotność szybkości oryginalnych danych PASC: 768 kbit/s, co jest zapisywane na ośmiu głównych ścieżkach danych z szybkością 96 kbit/s na ścieżkę w przeplatanym wzorze.  Zgodnie ze stroną internetową firmy Philips,  możliwe jest, aby odtwarzacz DCC odzyskał wszystkie brakujące dane z taśmy, nawet jeśli jedna z 8 ścieżek audio jest całkowicie nieczytelna lub jeśli wszystkie ścieżki są nieczytelne przez 1,45 mm (około 0,03 sekundy).